Dagboek van zes vrienden tijdens hun lobby voor Putten 2029 in Turijn
Dag 7: Woensdag 22 februari
Laatste daggie
Vandaag is onze laatste dag in Turijn. Er staat niet veel speciaals op het programma. Dat komt goed uit, want dan kunnen we op de laatste avond nog even pieken.
Kappashop
Marcelo neemt ons vanochtend mee naar de plaatselijke Kappashop. Merkkleding voor weinig. De kappashop ligt midden in Turijn, naast het Russia-house. Een opvanghuis voor verdwaalde Russische maffia, die al lurkend aan de wodka thuis kan vertellen dat ze erbij waren! Tja de kappashop: leuk, maar het aanbod houdt niet over, de prijzen ook niet. We kopen wat, maar staan toch ook weer snel buiten.
Schaatsen 1500 vrouwen
Vanaf de Kappashop gaan we per taxi naar Oval Lingotto. Vandaag de 1.500 m. Kan Marianne nog een keer vlammen of is het Irene Wüst die vandaag nog een medaille pakt? Tijdens de wedstrijd komen we Eline Jurg nog even tegen. Ze was behoorlijk geschrokken van de 'bob op z'n kop' en hield daar wellicht onbewust rekening mee tijdens haar heat. Ze krijgt een Putten 2029 t-shirt van ons en is helemaal enthousiast. Ze zit ergens die week nog bij het tv-programma van Mart Smeets en probeert daar ook nog ff Putten onder de aandacht te brengen.
Terug naar het schaatsen: Irene trekt aan het kortste eind en wint op de valreep de bronzen medaille. Op Cindy Klassen staat vandaag geen maat. Ze wint met overmacht. Toch weer lekkur, de derde medaille waar we bij zijn: goud en tweemaal brons is in the pocket!
Pasta en voetbal
We laten Oval Lingotto voor wat het is en lopen naar het HHH. We verwachten onderweg de nodige restaurantjes tegen te komen maar helaas. Uiteindelijk eten we letterlijk om de hoek bij het HHH. En dat blijkt helemaal geen verkeerde keuze. Midden tussen de Italianen volgen we op een groot scherm Ajax tegen Inter. Leuk is de weddenschap van een van de aanwezigen: de defensie van Inter is onverslaanbaar, dus voor iedere goal van Inter betaalt hij zijn maat euro 10,00. Dat kost hem bij rust dus al euro 20, Ajax staat met 2-0 voor! We eten heerlijke pasta, maar dat komt niet geheel ongeschonden aan. De baas van het restaurant wordt vandaag geassisteerd door zijn zeer oncharmante dochter. Als zij tot tweemaal toe ook nog eens een vol bord met eten op de grond laat donderen is pa behoorlijk over de rooie!
HHH
In de rust van het voetbal gaan we naar het HHH. Vanavond eerst de huldiging van Wüst. Het is bomvol vanavond en we moeten achteraan plaats nemen. Da's niet erg want we lopen Eline Jurg tegen het lijf. Ze heeft het Putten shirt nog aan: op de foto dus met alle mannen.
Sticky Luke's most precious moment
Dan volgt de huldiging. Het gebruikelijke tafereel, praatje, plaatje, liedje en medaille. Maar op de medaille van reuzenformaat waarmee Irene staat te zwaaien is voor de intimi een witte vlek waarneembaar van 3x6 cm. Onze eigen Sticky Luke is er in geslaagd al zijn vorige stickers te overtreffen. Op de medaille van Irene is een Putten-sticker waarneembaar. De volgende dag in de krant en op alle tv-stations is de sticker voor kenners duidelijk te zien. We liggen onder de dansvloer van het lachen.
Bonte avond
Tja en dan begint het gedonder. Het is de laatste avond en alle remmen gaan los. We stuiteren in dubieuze toestand over de dansvloer. Het optreden van de Corona's draagt daar zeker toe bij. Deze heren spelen op commando: u vraagt wij spelen. Thijs slaagt erin om 'Ain't no mountain high enough' aan te vragen. Helaas spelen ze slechts een paar akkoorden, maar dat mag de pret niet drukken. We gaan door waar we gebleven waren. Mooi om te zien: Rolf en Thijs gaan volledig uit hun dak en rennen als dolle stieren de hele zaal door. Helaas gaan de lichten al weer aan, het is 02.00 uur en we worden met zachte dwang naar buiten gewerkt.
Broodje Hadi
Dit keer nemen we niet de taxi naar de camping, maar gaan we nog ff de stad in. De taxichauffeur beveelt ons een aantal tenten aan en we belanden op een soort boulevard langs de Po. Eerst eten we nog even een broodje bij een soort oliebollenkraam langs de Po. Errug lekker, maar de dubieuze drankjes die wij vervolgens aangesmeerd krijgen bij diezelfde kraam hebben er - gezien het stof - al jaren gestaan.
Disco
Een Italiaan die een broodje met ons mee eet weet nog wel een goede tent. We belanden in een underground bar, met vage muziek en nog vagere lui. Na een drankje hebben we het wel gezien, hier zijn we te dronken voor. Een paar tenten verderop is het al even triest gesteld: we zijn op zoek naar een fraaie bar, met lekkere muziek, prima drankjes en mooi uitzicht. Helaas treffen we het niet, we zitten blijkbaar in de alternatieve hoek van Turijn.
Dan toch maar richting camping. En da's in deze toestand zeker geen sinecure. We slenteren achter elkaar aan en houden onze voorganger in de gaten. Zo komen we er wel! Even later liggen we lekker tegen elkaar aan te stinken.
